Մի կծեք իրար, մարդիկ
Կենդանություն է կարծես
թե ապրում,
Երբ մարդիկ հանկարծ
ինչ-որ բան գտնում
Իրար մեջ կիսել չեն կարողանում:
Ու մեկը հանկարծ ինչպես
սոված շուն
Դիմացինին վնասել
է ամեն կերպ փորձում,
Ուզում է կծել, ցավեցնել,
տանջել,
Ու ցույց տալ իբր՝
ես եմ այստեղ տեր…
Դե մյուսն էլ արդեն
ուզի թե չուզի,
Կատվի մորթի պիտի
հագնի,
Ճանկը սրած վրա պրծնի
Ու իր վախից լավ ֆշշացնի:
Ու մարդիկ այսպես
կենդանի դարձած,
Մտածելակերպ, ինտելեկտ
թողած
Մեկ
ֆշշացնում են, մեկ իրար կծում,
Իրենց իշխան են մեկ
մեկու կարծում:
Չէ, մարդիկ, չարժե,
իրար մի կծեք,
Միևնույնն է, դուք
նույն համն ունեք,
Բարություն արեք,
հասեք մեկ մեկու,
Ապրեք դուք սիրով,
ոչ թե բաց սրով…
